Bediüzzaman'ın Talebeleriyle Latifeleri ve Hoşgörüsü

Isparta Nur Talebelerinden Vahşi Şaban Ağabey anlatıyor:

Üstadım lâtife yapmayı severdi.Ona abdestini devamlı döşeğinin içinde aldırırdık.

En son suyu ''Bu da senin nasibin'' diye attırıverirdi üstümüze.

Ceylan Ağabey abdest aldırdığında,en son suda Üstad ''Dök! '' diyormuş,''Abdest bitti Üstadım!'' '' Keçeli! Noksan var!'' '' Hayır abdest bitti Üstadım'' deyip,ibriği alıp kaçıyormuş.Arkasından gülermiş Üstad..

"Üstad benden Van'daki Nur talebelerinin durumlarını sordu. Ben de cevaplar verdim. Biraz konuştuktan sonra Üstad Hazretleri elini Ceylan Çalışkan'ın omuzuna atarak, 'Dağlarda fedâkâr ceylanlar bulunur, bu da benim fedakâr bir Ceylan'ımdır' dedi.

FAHREDDİN SAYI

"Bir Rumun itirafı"

"Çarşamba'da Rum teb'alı bir gayrimüslüm bakkal vardı. Üstad Hazretleri o adamdan alışveriş yapardı.

O Rum bakkal Üstadı yüz metre öteden görse, hürmeten hemen ayağa kalkıyordu.

"Ben, Dimitros adındaki bu adama sordum: 'Bu zata neden bu kadar hürmet ediyorsun?'

"Siz' dedi, 'bu zatı tanımıyormusunuz. Eğer bu zat Yunanıstan'da olsa kendisine altından ev yaptırırlar.'

"Üstad Hazretleri bu Rumdan beyaz peynir alıyordu. Kesesinden çıkarıp parasını veriyor, 'Helal et' diyordu.

HÜSEYİN CAHİT PAYAZAĞA

"Daha sonraları Üstadı çok ziyaretlerim oldu. Ziyaret esnasında heyecandan çok iyi bildiğim meseleleri bir müddet cevaplandıramazdım.

Üstadla görüşürken sanki bütün dünyayı unuturdum. Bildiğim birisinin adını da sorsa yine bir müddet cevaplandıramazdım.

Üstad bana Zübeyir Ağabeyin tercümanlığında çok ders verdi. Fakat ben o huzurda kendimden geçmiş bir halde bulunurdum. Bir defasında, 'Üstadım, ben müezzin olmak istiyorum' demiştim. Üstad da, 'Şimdi ezan-ı Muhammedi (a.s.m.) hoparlör vasıtasıyla Arş-ı Âzama işittirilecek derecede gidiyor' dedi. Bundan anlamıştım ki, Üstad hoparlör gibi bir icada taraftardı.

RECEP ONAZ

"Yapmasan iyi olur"

Üstad Bediüzzaman Hazretleri ile unutamayacağınız bir hatıranız var mı?

"Bu vesileyle, içimde taşıdığım ve tazeliğini ölene dek devam ettirecek olan bir hatıramı üzerine basa basa anlatmak isterim.

"Şöyle ki: Beni Üstad Hazretlerine şikayet etmişler. Birgün yine Isparta'ya Üstadın ziyaretine gitmiştim. Biraz konuştuktan sonra bana şunları söyledi: 'Hakkında şikayetler var. Sen kumar oynuyor, rakı içiyor, bazı geceler de dansa gidiyormuşsun. Doğru mu bütün bunlar?'

"Ben de kendilerine 'Evet, doğrudur Üstadım' dedim. O zaman bana döndü, 'Sana yapma, etme diyemem, yapmasan iyi olur derim. Yapma dersem, huzur-u mahşerde yapılacak hesaplaşmayı ben üstlenmiş olurum ki, bu Allah'la kul arasına girmek demektir' dedi.

"Benim şahsi düşüncem de, Üstad Bediüzzaman Hazretleri ölçülemeyecek kadar muhteşem bir maneviyat sahibidir. Ona izafeten yapılan ithamlar ve hücumlar bir bilgisizliğin acı neticesidir.

SUBHİ TÜREL

“Üstad çingenelere ne dedi?”

“Birgün Üstadla birlikte kıra gezmeye çıkmıştık. Yolda çingeneleri gördük. Üstad onlara nasihat etti ve buyurdu ki: ‘Siz dünyanın fâni olduğunu anladığınızdan basit yerlerde oturuyorsunuz. Sizler de göçebe olduğunuzdan dolayı benim meslektaşım sayılırsınız.’

Bu hadiseden sonra onlar, Üstadı nerede görseler hürmet eder, kimseye Üstadın aleyhinde söz söyletmezlerdi. Üstad herkese durumuna göre muamele ederdi.

OSMAN AYDIN

TOZLU BARDAK

Üstad bir gün Zübeyir Ağabeyle birlikte Santral Sabri’yi ziyarete giderler. Sabri Efendi evde yoktur. Biraz bekledikten sonra gelir.

Üstadı içeriye buyur eder. Üstad bu vefakar talebesinin evine girer oturur. Sabri Efendi Üstada süt ikram etmek ister. Köy yeri olduğunda bardaklar tozludur.

Üstadın hassasiyetini bilen Zübeyir Ağabey kalkıp bardağı yıkamak ister . Fakat Üstad Zübeyir Ağabeyin ceketinden çekip oturtur.Sabri efendi mahcup olmasın diye sütü tozlu bardaktan içer.

Hasan akyol anlatıyor:

Bir gün talebelerinden ceylan çalışkan yanına geldi.Bir şey konuştular.Ertesi gün üstad yatıyordu.Bir de baktım ki, koynuna fare girmiş Bedüüzaman sakince uyandı.Ben de aval aval bakıyordum.

Hiç fareye ‘ kişt’ diye kovmak aklıma gelmiyor üstad da bir şey demiyor.Fare bu sefer koynundan elbisesi bol olduğu için koluna doğru yürümeye başladı, dirseğine kadar geldi.

Üstad hayvana ne dedi biliyormusunuz?


'' Hey çık mübarek hayvan, hey çık? dedi.


''Farede sanki bir emir bekliyormuş gibi, kolunun geniş yerinde çıkı verdi. Orada dikildi, kaldı. Üstadın elinden aşağıya inmiyor.

Bense şaşkın şaşkın kakıyorum.Üstad bana:

'Ya kardeş' dedi. '' Şu yere bir ekmek koyu ver, mübarek hayvan ekmek istiyor,'' dedi.Bende bunun üzerine yere bir ekmek koyu verdim.Fare yere indi, ekmeği yedi sonra çekip gitti.

‘Bir gün Nureddin ile İsmail isimli iki çocukla Emirdağ yakınlarındaki bir dağa giderler.Dağın başında bir sepet yuvarlanır.Sepetin içinde ki ekmek de dereye yuvarlanır, gider.

İki çocuk peşinden koşarlar.Fakat bir türlü ekmeye ulaşamazlar.Az sonra gelin diye üstad kendilerini çağırır.Tepeye çıkan çocuklar bakarlar ki , az önce yuvarlanan ekmek , Hazret’ i Üstadın yanında duruyormuş.

Hazret’ i üstad onlara, ‘bu dağın sahibi ekmeği bana getirdi.Bu dağ kerametli bir dağdır’ demiş.’

''DİŞİMİN KOVUĞUNA GİTMEZ!''
Ceylan bir gün üzüm, armut ve elmadan karışık hoşaf yapar. Üstad yanına varıp hoşafı görünce aralarında şu konuşma geçer. Üstad:
''Bu kazan kimin?''
''Üstadım benim.''
''Bu kazandaki yemeğin hepsini sen mi yiyeceksin?''
''Ben yiyeceğim Üstadım.''
''Bu sana çok. Git yarısını çarşıda sat.''
''Üstadım bu tencere ne ki? Ben bunun yanında bir-iki tencere yemek yerim. Bunu da üstüne içerim''

''Fesübhanallah! Senin midenin şerrinden Allah'a sığınırım.'' ''Üstadım, talebe hocasına yalan söylemez. Sizin yediğinizle Zübeyir Ağabeyin yediği benim dişimin kovuğuna gitmez!'' Üstad Ceylan'ın bu cevabına tebessüm eder.

ÜZÜMLER...
Mahmut Çalışkan anlatıyor:

Bir gün Isparta'dan bir ağabey, bağından bir sepet üzüm getirmişti. ''Bu benim bahçemden Üstadım'' diye vermişti. Üstadımız hediye kabul etmediğinden, ama gücenmesin diye de, ücretini verip aldı. Odasında, karyolanın karşısında, kapı ile pencere arasında gerili bir ip vardı. Üstadımız oraya bazen havlusunu falan asardı.


Zübeyir Ağabeye, o ipe üzüm salkımlarını dizmesini söyledi. Karyolasında otururken o üzümlere bakıp bakıp tefekkür ediyordu. Onları asalı epey zaman olmuştu. Bir gün sabah dersini yapmıştık. Tam dışarı çıkacağız. Kapıya yaklaştık. Ceylan Ağabey durdu, birden geri döndü. ''Üstadım, bu üzümler böyle, burada durup ne olacak?'' dedi. ''Bekleteceğine versen de, yesek'' demek istiyordu.


Üstadımız: ''Keçeli'' dedi ''O üzümler orada öylece duracak, onlardan almak yasak. Siz ancak yere düşenlerden alabilirsiniz!''

Ceylan Ağabey gitti, ipi tutup salladı. Üzümler patır patır yere düşmeye başladılar. Hemen eğilip yerden toplamaya koyuldu. Üstadımız hiddetle: ''Keçeli sen ne yapıyorsun?'' dedi. Ceylan Ağabey sakin bir şekilde yerden doğruldu:

''Üstadım, siz ''Yere düşenleri alacaksınız demediniz mi? Bende öyle yapıyorum!'' dedi. Bu cevap, Üstadımızın o kadar hoşuna gitti ki, birden hiddeti gitti, tebessüm etmeye başladı. O kadar ki, gülme sesi işitiliyordu.

CİN ŞAKİRDLERİN ŞAKASI

Hüsnü Bayramoğlu anlatıyor: “Üstadımızın bir kalemi vardı, şöyle parmak kadar. Bir gün Üstadımızın kalemi kaybolmuş. Üstad “Bulun” dedi. Aradık,aramadığımız yer bırakmadık. Üstad: “Şurada duruyordu” diyordu. Aradık, lakin yok, bulamadık. Üstadımız: “Benim cinnilerden talebelerim var. Bazen benimle latife yapıyorlar. Fakat siz onları göremiyorsunuz” dedi